Niniejszy czeski rzeźbiarz i malarz, członek założyciel grupy UB 12 i mąż rzeźbiarki Věry Janouškovej, studiował w Technikum Artystycznym w Pradze w okresie powojennym w atelierze Josefa Wagnera. Studia ukończył w roku 1950. Na kształtowanie rzeźbiarskiej ekspresji Janouška, wpłynęła głównie późna twórczość Otto Gutfreunda, a przed 1948 r. praska wystawa sztuki zachodnioeuropejskiej i dzieło rzeźbiarza Henry'ego Moore'a. W dziedzinie teorii, w szczególności refleksje Bohumila Kubišty i wykłady profesora Václava Nebeského. W latach 50. Janoušek zaczął tworzyć wysokiej jakości portrety rzeźbiarskie, płaskorzeźby i rzeźby, zaprojektowane z myślą o wyjątkowej integracji z architekturą. Stopniowo porzucił klasyczny materiał rzeźbiarski i całkowicie zastąpił go metalem, który był bardziej odpowiedni dla jego autoekspresji. Od połowy lat 60. powstawały rzeźby, w których nieokreślone kontury figur kontrastowały z solidną strukturą geometryczną. W następnym okresie w jego pracy wykorzystano interaktywny ruchomy element, zwykle reprezentowany przez wahadło. W późnym okresie Janoušek przeszedł do zmienności przestrzennej, dzięki czemu rzeźby najczęściej złożone z płyt blachy aluminiowej połączonych śrubami w równoległych warstwach, dawały widzowi możliwość własnej interpretacji.