Znana czeska rzeźbiarka, malarka i twórczyni kolaży, od 1942 roku studiowała w Technikum artystycznym w Pradze pod kierunkiem rzeźbiarza Karla Dvořáka. Po wojnie przeniosła się do warsztatu profesora Josefa Wagnera, gdzie jej kolegami z klasy stały się przyszłe osobowości czeskiej rzeźby Olbram Zoubek, Eva Kmentová, Miloslav Chlupáč, Zdeněk Palcr i Vladimír Janoušek - przyszły mąż Věry, wtedy jeszcze z nazwiskiem panieńskim Havlová. W tym czasie Janoušková wchłaniała różne wpływy od abstrakcji strukturalnej do pop-artu. Najbliższa jej rzeźbiarskiemu wrażeniu była twórczość Otto Gutfreunda, Pabla Picassa i Jeana Dubuffeta. W pierwszej połowie lat 60. rzeźbiarska praca Věry Janoušková jest synonimem poszukiwania kształtu i ekspresji, które towarzyszą eksperymentom z różnymi materiałami i ich wzajemnym połączaniem. Procedurę tą stosowała nie tylko u dzieł rzeźbiarskich, ale także u kolaży z papieru. Podczas tworzenia wykorzystywała różne techniki, w tym frotaż, przepalanie, rozrywanie i rysowanie, kiedy fragmenty papieru nawarstwiała lub mięła. W rzeźbie Janoušková opuściła modelowanie, a swoje rzeźby tworzyła składając poszczególne elementy. Powstały tak serie kolorowych figur zszytych za pomocą drutu spawalniczego z części używanych i odrzuconych przedmiotów emaliowanych.