Štursa, Jan / Dary nieba i ziemi

Jan Štursa / Dary nieba i ziemi

1918

Typowa dla autora była także fascynacja kobiecością. Powrócił do tematu wkrótce po wojnie, kiedy w 1918 r. powstała rzeźba „Dary nieba i ziemi”, która jest znana jako siostra „Rannego”. Podczas gdy w „Rannym” Štursa przedstawiał umierającego młodego człowieka w swobodnym upadku, w którym jest przedstawiony ciężar i lekkość ludzkiej egzystencji, tutaj uchwycił szczupłe, kruche i delikatne ciało dziewczyny z rękami geście oranta, ofiarowujące dary nieba i ziemi oraz świętujące młodość. Powojenne prace autora to powrót do klasycznej formy. Ostatnie monumentalne prace obejmowały Upadek Ikarusa (1920), który był reakcją na tragiczną śmierć Milana Rastislava Štefánika.

ŠTURSA JAN

Ukończył szkołę rzeźbiarsko-kamieniarską w Hořicach w latach 1894–1898. W latach 1899-1903 studiował na Akademii Sztuk Pięknych w Pradze w atelierze Josefa Václava Myslbeka. Pierwszym ważnym dziełem Štursa była praca szkolna W łaźni (1903). Między 1905 a 1907 rokiem powstało wiele jego wczesnych dzieł, takich jak Dojrzewanie i Melancholijna Dziewczyna o wyraźnie symbolicznym charakterze. W okresie przedwojennym był autorem wielu monumentalnych dzieł - rzeźb do pylonów mostu Hlávky (1911−1913) lub alegorii Duch i masa dla zamku w Raciborzu. Po wybuchu pierwszej wojny światowej służył najpierw w Jihlavie, a następnie na froncie w Haliči. Po urazie wrócił do Jihlawy. W 1917 roku został mianowany profesorem Akademii Sztuk Pięknych w Pradze i tym samym został zwolniony od służby wojskowej. W następnym okresie reagował na doświadczenia wojenne. Pomnik wojenny Pogrzeb w Karpatach (1918) to pożegnanie cywilne poległego druha. Ponadczasowa rzeźba Zraniony (1921) została zainspirowana śmiercią młodego żołnierza trafionego kulą w głowę.