Stanislav Kolíbal należy do najbardziej uznawanych osobowości najstarszej współczesnej generacji artystycznej. W czasie II wojny światowej mieszkał wraz z rodzicami w ostrawskim Přívozu, gdzie powstały pierwsze akwarele dotyczące zakątków ostrawskich, które Stanisława Kolíbala wprowadziły na scenę artystyczną i które rozwinął podczas studiów na Uniwersytecie Techniczno-Artystycznym w Pradze, gdzie studiował pod kierunkiem Antonína Strnadela w latach 1945-1951, a także na Wydziale Scenografii na Akademii Sztuk Scenicznych w Pradze, gdzie studiował u Františka Törstera w latach 1951-1954. Stanisław Kolíbal znany jest nie tylko ze swoich rzeźb - obiektów, scenografii, projektów architektonicznych wystaw (nowe wystawy Galerii Narodowej w Pałacu Targowym w Pradze), rysunków i grafiki, ale także z ilustracji książkowych, w tym ilustracji książek dla dzieci. W początkach twórczości oprócz ilustracji i pracy scenograficznej poświęcił się nauce rzeźby, a tak pod wpływem Jana Kaplickiego powstały stylizowane kobiece torsy. Następnie odkrył dla siebie Jeana Arpa, Constantine Brancusi i Alexandera Caldera, którzy odwrócili jego uwagę na naturę i jej podstawowe przejawy. Odkrył także japońską sztukę i wszystko następnie doprowadziło do porzucenia syntetycznej formy i poszukiwania struktury. W 1965 r. jego rzeźba Stół została wybrana przez Muzeum Guggenheima. Po wystawie w Galerii Špála w 1970 r. nie mógł wystawiać w kraju ani za granicą, czym była przymusowo przerwana jego obiecująca kariera międzynarodowa. Pomimo tego jako jeden z niewielu czeskich autorów jest reprezentowany przez swoje prace w wiodących światowych kolekcjach w Nowym Jorku i Paryżu.