Rudolf Valenta rozpoczął działalność w 1963 roku od spawanych rzeźb złożonych z części maszyn znalezionych w złomie. To właśnie lata 60. miały kontakt z wieżami hutniczymi i górniczymi w regionie ostrawskim, które miały decydujący wpływ na uzyskanie trwałego związku z użytym materiałem. Stopniowo oderwał się od strojenia egzystencjalnego, a około 1965 roku zaczął skupiać się na bardziej rozbudowanej organizacji matematycznej i geometrycznej konstrukcji dzieła. Podstawowe elementy - kwadrat, koło, trójkąt – wprowadza w wzajemne zrównoważone relacje z przekonaniem, że dzieło uzyskuje własny ruch, działanie i treść. Praca z abstrakcyjnymi formami wiąże się również z ciągłym zainteresowaniem Valenty architekturą i jej rozwojem, zwłaszcza jej podstawową morfologią. W 1967 i 1969 r. Odegrał decydującą rolę w organizacji Międzynarodowego Sympozjum Form Przestrzennych, które odbyło się w Ostrawie. Uczestniczyło w nim kilku światowej sławy rzeźbiarzy, takich jak Nicola Carrino, Jo Oda, Barna von Sartory, Yves Trudeau. Jego monumentalna rzeźba ze spawanej stali była jedną z niewielu, która przetrwała celową dewastację wielu prac. Około 1974 r. została przeniesiona do Frýdlantu nad Ostravicí, w okolice basenu. Po kolejnych dwudziestu latach została odbudowana, ponownie przewieziona do Ostrawy i umieszczona w parku Milady Horákové. Prezentowana praca jest modelem do tej realizacji, która ma wysokość 390 cm.