Z powodów egzystencjalnych poświęcił się rysowaniu jako samouk i dopiero w 1806 r. zaczął uczęszczać do szkoły krajobrazowej Akademii Sztuk Pięknych w Pradze pod kierunkiem Karola Postla, który wywarł wpływ na Mánesa poprzez koncepcję idealizowanej scenerii. Twórczość Mánesa była na pograniczu klasycyzmu i romantyzmu. Krajobraz przedstawiał po wzoru Clauda Lorraina i Nicolasa Poussina. Jego staraniem było jak najwierniejsze uchwycenie krajobrazu, czym jako profesor szkoły krajobrazowej wpłynął na swoich uczniów w latach 1836-1843. Jego twórczość odzwierciedlała także wpływ niemieckiego romantyzmu, który przyniósł nowy element. To były pejzaże danego kraju, a nie egzotyczne czy skomponowane pejzaże. Jednak Mánes nadal podkreślał idealną scenerię, taką jak góry, widoki i górskie promenady. Wniósł do swoich utworów liryczny ton i poczucie rzeczywistości, na co wpływ miała znajomość holenderskiego malarstwa XVII wieku. Liryzm i realizm wraz ze swobodnym rękopisem były elementami, które położyły podstawę czeskiemu malarstwu pejzażowemu. Znaczną część życia spędził, ze względu na powody egzystencjonalne, nauczaniem malarstwa. W miesiącach letnich przebywał w różnych szlacheckich rezydencjach swoich uczniów i miał w ten sposób okazję poznać dużą część Czech. Na żywość i rzeczywistość jego pejzażów miały dane pobyty wpływ. Podczas nich studiował konkretną naturę, do której umieszczał artefakty, takie jak ruiny, lub zwykłych ludzi, w różnych pogodach, takich jak burze, wychody i zachody słońca. Te badania plenerowe miały wpływ na ujęcie danej lokalizacji i na realistyczną kolorystykę.