Jaroslav Vožniak studiował na Uniwersytecie Techniczno-Artystycznym w Pradze w latach 1951–1954 pod kierownictwem Karla Svolinskiego i na Akademii Sztuk Pięknych w Pradze w latach 1954–1959 u Vladimíra Silovskiego. Wystawia swoje dzieła już od 1957 r., samodzielnie od 1964 r. Był członkiem legendarnej grupy Šmidrů wraz z Bedřichem Dlouhym, Karlem Neprašem, Čestmírem Janoškiem i innymi, których połączyła walkę o prawo do wolności artystycznej i estetyka dziwaczności jako alternatywy abstrakcji strukturalnej. Jaroslav Vožniak był czołowym przedstawicielem pokolenia lat 60. XX wieku. Słynie ze swojej specyficznej wersji irytującego pop-artu, który związana były z surrealistyczną imaginacją i hiperrealizmem. Po bardzo krótkim czasie, kiedy dotknął również ówczesnej abstrakcji, element narracyjny zaczął powracać do jego obrazów. Zwrot do realistycznych kształtów został potwierdzony w latach 1963 - 1964. W obrazach pojawiły się złożone skamieniałości wegetatywne, tworząc kruche kształty, a obok idoli pop-artu zastosowano wyraźne surrealistyczne, a przede wszystkim erotyczne symbole. Również w połowie lat 60. powstały asamblaże o wielkim napięciu wewnętrznym, w których Vožniak nieortodoksyjnie łączył niepodmiotowe malarstwo z prawdziwym plastycznym przedmiotem. W latach 60. XX wieku stworzył znaczący szereg prac o charakterze manierystycznego dekadenckiego dziwactwa, które podkreślał szczególnie rudą polichromią, zawierającą fragmenty ciekawostek i cennych antyk, aby stworzyć z nich wymyślone relikwiarze. Lata 70. oznaczały dla artysty okres życia w odosobnieniu. Powstały dużych rozmiarów obrazy z surrealistyczną symboliką. Stopniowo powrócił w kolejnym dziesięcioleciu do asamblażu. Prace zamyka seria odlewanych abstrakcji inspirowanych Pollockiem.