Helena Železná-Scholzová była jedną z pierwszych Europejek, które pochodziły z naszego miasta. Rzeźbiarka, córka poetki Marie Stony, studiowała w Berlinie i Brukseli, a w swej rezydencji w Ostrawie–Třebovicach stworzyła środkowoeuropejskie centrum intelektualne. Podczas pierwszej wojny światowej mieszkała w Wiedniu w pobliżu dworu cesarskiego, następnie przeniosła się za ocean i ostatecznie osiadła w Rzymie, gdzie prowadziła swoją pracownię, przez którą przewinęło się mnóstwo artystów. Zawsze jednak uważała się za Czeszkę, Czechosłowacja była jej bliska, a jej przyjaźń z Tomášem Garrigue Masarykiem przyczyniła się do tego. W 1934 roku odbyła się wystawa autorki w prestiżowej galerii Jeana Charpentiera w Paryżu. To była jej pierwsza wielka prezentacja w tym mieście. Jak pisały Lidove noviny, stała się odkryciem dla lokalnej publiczności i była tu bardzo ceniona. Największą uwagę przyciągała różnorodność rzeźbiarskiego usiłowania twórczego autorki oraz rozmaitość gatunków artystycznych. Plastyczna forma ekspresji, która ma punkt wyjścia w przyrodzie, znakomicie łączy się z wrażliwością. Popularność zyskało również bezpośrednie, natychmiastowe uchwycenie ulotnych momentów, wrażeń lub wspomnień.