Punktem przełomowym jest wyobrażona granica dwóch faz twórczych jednego z najbardziej utalentowanych twórców czeskiego modernizmu rzeźbiarza Otto Gutfreunda. W okresie przedwojennym autor zajmował się stosowaniem metod kubizmu malarskiego do rzeźby, co z natury było trudnym zadaniem. Podczas jego analizowania zainspirowały go ogólne tendencje w historii rzeźby, takie jak na przykład późne rzeźby Donatello, a przede wszystkim w formie płaskorzeźby, która zasadniczo opiera się na procedurach, kiedy materia, kompozycja i czynność są wpisane do powierzchni w oparciu o ekonomiczne relacje objętości. Gutfreund poszedł jeszcze dalej, a zasady określania reliefu w stosunku do objętości rzeźby paradoksalnie przekształcił, bądź stworzył iluzję objętości opartą na paradygmacie, że „objętość jest wynikiem ruchu powierzchni”.

Te analityczne procedury konstrukcji nowej rzeźby kubistycznej są kontrastowym odpowiednikiem powojennego cywilizmu Gutfreunda. Punktem przełomowym stało się dla niego przerażające doświadczenie pierwszej wojny światowej, które prowadziło do jego wewnętrznej transformacji w kierunku do cywilizmu. Gutfreund poczuł nowe zadania i chciał zaangażować się do budowy republiki. Pragnął po komunikatywności, poetyckich i obywatelskich świadectwach, ale oczywiście nie w duchu trywialnej opisowości. Powojenny cywilizm rzeźbiarza jest tak radykalnym odejściem od poprzedniej fazy kubizmu. Jego cechami charakterystycznymi to spójna objętość, wyrafinowana gładkość, rzeczowość i cywilny wyraz bez ostrych emocji.

Celem wystawy jest skonfrontowanie obu tych charakterystycznych pozycji Gutfreunda. Możemy tak przechodzić przez pomyślny punkt przełomowy i spróbować, jak różnorodne sytuacje przynoszą obie twórcze fazy artysty, a więc drogę do kubizmu i powojennego cywilizmu.